również siwa, rzuciła zgrabnym łbem, zatańczyła znowu. Reynevan był zmuszony przyznać rację dziwnej pannie. Ten szlachetny, na pierwszy rzut oka rączy wierzchowiec wart był znacznie więcej od szafirowej broszy z kołpaczka.<br>- To szaleństwo - powiedział, rzucając jej opończę. - Ale dziękuję. Odwdzięczę się...<br>Z dołu wzgórza dały się słyszeć krzyki pościgu.<br>- Nie trwoń czasu! - krzyknęła panna, nakrywając głowę kapturem. - Dalej! Tam, nad Stobrawę!<br>- Pani... Twe imię... Rzeknij mi...<br>- Nikoletta. Mój Alkasynie, ścigany za miłość. Byyywaaaaj!<br>Pchnęła klacz w galop, a był to raczej lot niż galop. Zjechała ze zbocza jak huragan, w obłoku kurzu, pokazała się pościgowi i poszła przez wrzosowiska tak szalonym