czym ni to radzą, ni to się wpatrują.<br>Aż dopiero ten wojskowy drapiący się po głowie zaklął:<br> - Job jewo mat'! Ja nie chatieł! Jej Bohu!<br> I wtedy przez jego rozstawione nogi zobaczyłem mojego charta<br>rozciągniętego bezładnie na ziemi. Przedarłem się przez ludzi,<br>krzycząc:<br> - To mój chart! Mój chart!<br> Obsunąłem się tuż przy nim na kolana. Nie żył. Z pyska toczyła mu się<br>strużka krwi. Przytuliłem się do jego boku i choć powstrzymywałem się<br>od płaczu, oczy niezależnie ode mnie płakały i wstrząsane drgawkami<br>płakało moje ciało.<br> - Nu, ja nie chatieł. Jej Bohu - tłumaczył się wciąż wojskowy. -<br>Malczik, słuszaj. My jechali, a