następnie wytarł ze śniegu but o porzuconą deskę. I kopnął ją. Małe oczka buszowaly po dachach. Łapczywie wciągał mocny, zdrowy zapach mroźnego powietrza. Wodnisty i zielonkawy, jakby ktoś blisko porcjował arbuzy. - A szanowna małżonka jak się miewa?<br>- Dziękuję, również dobrze.<br>- Mówi pan: dobrze, chwała Bogu, to chciałem wiedzieć, co by tu jeszcze? Jakoś wszystko jest nie tak, jak powinno. Zatem nie zatrzymuję pana, życzę państwu wesołych świąt i do siego roku. Oby Bóg się nad nami zlitował. No, to chodź, Władek, czas na nas - lekko pchnął gapowatego ministranta.<br>Poszli po śniegu, jedwabistym i pulchnym. Ministrant z oczyma wzniesionymi ku niebu, ksiądz