ludzkiej w jej przejawach indywidualnych i społecznych. Najpierw zaczęły się wykształcać metody generalizacji, zapoczątkowane przez metody indukcji eliminacyjnej F. Bacona. Zostały one rozwinięte dopiero w XIX wieku przez wybitnego astronoma J. F. Herschla, przez J. S. Milla, S. Jevonsa, Ch. Sigwarta i stanowiły podstawę metodyczną nauki okresu pozytywizmu.<page nr=265>Dążenie do tworzenia ogólnych klasyfikacji, do odnajdywania ogólnych praw rozwoju świata organicznego, fizycznego i życia społecznego (A. Comte), badanie ogólnej mechaniki życia psychicznego (prawa rządzące skojarzeniami elementów psychicznych) — stały się wyrazem indukcji metody naukowej. Zapomniano o drugim odkryciu Renesansu — znaczeniu poznania indywidualnych ludzi, swoistych faktów historii i jednostkowych niepowtarzalnych struktur przyrody