teatru, jako miejsca syntezy sztuk. Piękna wizja teatru jako miejsca ich symbiozy - słowa, muzyki, tańca, malarstwa - wychodziła spod piór nie tylko teoretyków dramatu lecz i innych twórców, na przykład malarza Philippa Otto Rungego.<br>Teatr wyodrębniał się jednak zaskakująco szybko jako sztuka osobna, dla której słowo może stanowić tylko jedno z tworzyw spektaklu. I tak oto dramaturg nieoczekiwanie został pozbawiony powolnego jego woli aktora i sceny, której sensem istnienia było podporządkowanie literackiemu tekstowi wszelkich środków teatralnej ekspresji. Dysonans między wiązanymi z teatrem nadziejami poetów a realnością okazał się wkrótce tak poważny, że - nie tylko z powodu politycznej cenzury, która polskim dramaturgom zamknęła