Lecz na wydatnych, obwisłych wargach był spokojny uśmiech. Ludzie <br>wstali także i zapadła cisza. Ten, którego słuchali, odmówił krótką modlitwę. <br>A potem objął ramionami najbliżej stojących mężczyzn i ucałował ich. Ci oddali <br>pocałunek następnym, następni znowu dalszym. Gest ten obiegł kręgiem izbę. Całowali <br>się wszyscy: wolni i niewolni, bogaci i ubodzy. Zapomnieli na moment o swojej <br>doli. Najnędzniejsi czuli się znowu ludźmi, najszczęśliwsi odczuwali pragnienie, <br>aby ze swej szczęśliwości udzielić innym. Szeptano sobie: "Nie miej do mnie <br>żalu, bracie... Wybacz, jeśli ci coś przykrego powiedziałem... Nie pamiętaj mi..."<br> Czasami były to ciche wyznania: "Skradłem ci kurę, odpuść; nazwałem cię głupcem <br>- czy