to widzieć, czego nie dostrzegasz.<br><br> Zagłębiony w fotelu na wprost okna miał przed sobą<br>ruiny zamku królewieckiego, topole i zblakłe niebo:<br>ograniczony obraz przyrody zamknięty<br>w prostokącie okna jak pejzaż w ramie. Jakże więc mógł<br>rozszerzyć granice wyobraźni<br>i wyzwolić w sobie wzniosłość idei rozumu?<br>Na próżno męczył pamięć i ubogą wyobraźnię. Były bezradne.<br>Pamięć tyle tylko mogła wyobraźni użyczyć, ile<br>wchłonęła w godzinach poobiednich spacerów: pnie drzew<br>w lipowej alei, zatarte kontury domów i twarze przechodniów.<br>Przymykał szkliste oczy; wtedy pod powiekami rysowały się ramy<br>okienne, kontury stołu, krzeseł i na tle<br>dogasających spostrzeżeń, w tle jedwabnej firanki, jak<br>w