przyłączają się dziesiątki ciekawskich. A każdy ma coś do powiedzenia. Jak w warszawskim autobusie. W nos bucha mdły, okropny zapach ptasiego nawozu. <br>Uszy rozdziera wrzask niemilknący ani na chwilę. I te oczy, te setki oczu wlepionych w nas z wyrazem nietajonej złości. I te rozwarte dzioby. Pozostaje tylko ucieczka. Może uda nam się zza skalnego złomu przypatrzeć skrawkowi rodzinnego życia pingwinków Adeli. Ptaki uspokajają się szybko. Zrobiły swoje, odpędziły nieproszonych gości. Coś tam jeszcze w naszą stronę od czasu do czasu zakrzykną, zerkną podejrzliwie to jednym oczkiem to drugim. <br>Sceneria niezwykła. Wysoko zawieszone na jasnym błękicie nieba cirusy prześwietlane słońcem, przypominają rozsypane niedbale