że właśnie w chaotycznym i namiętnym kosztowaniu przeciwieństw znajdowałem sens i własnego życia i istnienia w ogóle. Ach, te niepokoje, te ślepe i łakome miotania się. A teraz. Skłamałbym, gdybym chciał w Ciebie wmówić, że zdobyłem równowagę i narzuciłem porządek wielu skłóconym elementom. Nie. Czasem powątpiewam nawet, czy w ogóle uda mi się to kiedykolwiek. Nie jestem zresztą pewien, czy wewnętrzny klasycyzm jest stanem możliwym do stwierdzenia subiektywnego i ostatecznego subiektywnego zaaprobowania. Kto wie, czy ów stan określony przez Ciebie w którymś z poprzednich listów "mądrością" nie jest aż po ostatni nasz dzień podobny do smugi horyzontu umykającej ciągle w dal