niemu, ale Hamid okazał się zręczniejszy i silniejszy, udało mu się chwycić mnie wpół, unieść i rzucić na ziemię, broniłem się wprawdzie dzielnie, usiłowałem się uwolnić z jego uścisku, ale nic z tego, i niebawem leżałem na łopatkach w pyle, a on klęczał przy mnie i uśmiechał się przyjaźnie, i uderzał się przy tym ręką w piersi, i mówił:<br>- Kosztigir-e ali; Fath,<br>co zrozumiałem jako:<br>- Ja - mistrz! odniosłem zwycięstwo,<br>a ja, choć pokonany, nie czułem urazy,<br>i nie minęło pięć minut, a już otrzepawszy się z piachu, znów w koszulach i portkach siedzieliśmy na brzegu strumyka, przepływającego przez dziedziniec naszego zakładu