uchodzi w pojęciu ogółu za rzecz wyjątkową, a ludzie, których losy przepojone <br>były Łaską, ludzie, którzy szli, "nadzieją się weselący", uważani są za szczególnie <br>odmienne istoty, w niezrozumiały sposób do świętości predestynowane - ich przykłady <br>nie są uważane za miarodajne.<br>Nie lada zatem gratką dla pisarza katolickiego staje się fakt autentyczny, udokumentowany, <br>dostatecznie dawny, by wynik był już przez historię osądzony i podsumowany, <br>fakt, którego uczestnicy nie byli świętymi bynajmniej, a w którym, jak to ma <br>miejsce właśnie w dziejach Mikołaja Sapiehy, miłosierdzie Boże kreśliło swe <br>ściegi nieomal widocznie na powierzchni doczesności.<br>Do takiego faktu pisarz podchodzi z otuchą, widząc w nim