miejsca starczało. Toteż w literaturze polskiej dawnych czasów wzgardy, kpin i satyry najwięcej było na ten temat. Zwłaszcza w wiekach XVII i XVIII ("Za króla Sasa jedz, pij i popuszczaj pasa"), kiedy to w szranki stanęli Krasicki, Trembecki, Morsztynowie, Potocki. Sztandarem było Pijaństwo biskupa warmińskiego, wyrażone dwuwierszem hrabiego Wacława:<br><br>&lt;gap&gt;<br> Zachowajmy umiar również w opisie rzeczy, bo nie tylko pijaństwo szerzyło się wraz z winem. Z Włochami (z Boną) napływały do nas tyleż potrzeby na trunki lepsze, co i lekcje agrotechniczne na temat uprawy winnej latorośli i pracy przy niej (Krescentyn Włoch). Józef Bartłomiej Zimorowic tak pisał w swoich Winiarzach:<br><br>&lt;gap&gt;<br><br> "Więc pijmy