których niektórzy ubezpieczyciele skłonni są preferować obligacje katastroficzne. Przede wszystkim, ponieważ tworzą one zasoby pieniężne, które natychmiast mogą być użyte w przypadku katastrofy, w przeciwieństwie do umów reasekuracji tradycyjnej, rozliczanych zwykle ze spory opóźnieniem. Alternatywna forma reasekuracji polega najczęściej na utworzeniu przez<br>ATLAS RE II jest kontynuacją strategii retrocesyjnej <br>Scora: umowa pokryje drugą i trzecią szkodę katastroficzną, ponieważ pierwsza katastrofa zostanie pokryta z wcześniejszej umowy z 2000 roku. Umowa ta o pojemności 200 mln USD dla zagregowanej szkody i 100 mln USD dla pojedynczej szkody, jest określona dla tych samych trzech regionów świata. Różnica obligacji polega na tym, że katastrofa w