świat, lecz ze względu na pisarza. Gombrowiczowskie przeświadczenia są zaledwie opiniami... ale zarazem, co stokroć ważniejsze, tematami dzieła.<br>Tematy twórczości zaś najlepiej rozstawiać tak, aby - zależnościami i sprzecznościami - podniecały i rozjątrzały możliwości artysty, uczucie, wyobraźnię zwłaszcza. Gombrowicz nie da się określić, złapać za rękę.<br>Można co najwyżej uchwycić ruch, którym umyka on określeniu. Pisał, że chciałby wejść w Paryż &lt;q&gt;"jako konserwatysta - burzyciel, hreczkosiej - awangardzista, lewicowiec prawicowy, prawicowiec lewicowy, sarmata argentyński, arystokratyczny plebejusz, artysta antyartystyczny, dojrzalec niedojrzały, anarchista zdyscyplinowany, sztucznie szczery, szczerze sztuczny"&lt;/&gt; (Dz III 197). Zapewne, łatwo to powiedzieć. Ale cała twórczość Gombrowicza po to powstała, aby podobną opinię poświadczyć.<br>Artysta