chłopcy malowani, a teraz, z głębi najciemniejszej nocy, z samego dna cierpień i poniżeń, znad ziemi udręczonej jak żadna inna i potarganej jak żadna inna, raz się jeszcze niosła sentymentalna melodyjka, łatwa i chwytająca za serce. Białe róże zaszumiały wierzbami, ułani już nie pędzili na swych koniach i nie tratowali upadających na ziemię, leśna piechota maszerowała teraz pod deszczami i w spiekocie, lecz śmierć i miłość dziewczyny pozostały te same, jakby wszystkie klęski, które przygniotły świat, tu jedynie, w tym kraju łatwych ofiar i łatwych złudzeń, niczego odmienić nie mogły.<br>Czar padł na salę. Wśród ciszy, której nie mącił najlżejszy oddech