nieraz intencji i w zgodzie ze swoimi sumieniami, przecież uderzają w najczulsze jądro religii, w jej nadrzędność i transcendentność. Ponieważ są to przeważnie ludzie czynu, walczący o konkretne sprawy polityczne, społeczne i ekonomiczne, tym gorzej, tym większe możliwości spustoszeń. I gdyby podobny sposób myślenia miał się z latami pogłębiać i upowszechniać, pewnego dnia Europa doczekałaby się bezbolesnej śmierci swoich uczuć religijnych. Jeśli się jednak przyjmie istnienie pozaziemskiej normy etycznej - możliwość taką trzeba odrzucić. Nie ma dla niej miejsca. Nie może bowiem zginąć to, co będąc niezależne od człowieka, nierozerwalnie jest złączone z jego ziemskimi losami i choć raz rozbłyskuje wielkim blaskiem