świat<br>Moja przyjaciółka od pięciu lat gryzie się rozwodem swoich rodziców. Mieszka z matką, często spotyka się z ojcem, kocha ich oboje, ale co jakiś czas popada w rozpacz. Zalewa się łzami i o wszystko wini ojca albo wpada w złość i całą odpowiedzialność zwala na matkę. Gdy się trochę uspokoi, przyznaje mi rację, że ona w tej sytuacji nic nie może zrobić, a więc nie powinna się też dręczyć. Jej rodzice to dobrzy ludzie, tylko niedopasowani. Wygląda na to, że kiedyś byli sobą zafascynowani, ale później wspólne życie okazało się dla nich zbyt ciężkie. Może gdyby kochali się bardziej, umieliby