Każdy solennie zanurzał łyżkę, unosił ją powoli i jadł z namaszczeniem. W oczach skupienie należne zdarzeniom szczególnym. Na tę chwilę się pracowało. To był główny zarobek prócz kilku rubli tygodniowo na drobne wydatki i machorkę. Dno miski nastrajało melancholią, niektórzy z westchnieniem odstawiali naczynie i patrzyli tępo przed siebie, pogodniej usposobieni przypominali sobie, że czeka ich przecież wolny wieczór i odpoczynek. Pogwizdując wychodzili ze stołówki niespiesznym krokiem w zmierzch. A była to pora łagodnych pogód i sprzyjających gwiazd. Spały pastwiące się wiatry i step był cichy nad podziw.<br>Pod wieczór zaprzężony w gniadą kobyłkę toczył się wóz, na którym siedział kulawy