swoje nadwątlone szeregi.<br><br>- Nie dacie rady - rzekł ojciec do tego, który wykrzykiwał "e-ech". - Trzeba wsunąć ławkę pomiędzy pręty i starać się je rozgiąć. Spróbujmy.<br><br>- Cóż, spróbować można.<br><br>Przy pomocy ojca i jeszcze dwóch ochotników ponowiono próby uwolnienia się z parku. Żelazne pręty pod naporem tej zaimprowizowanej dźwigni powoli zaczęły ustępować.<br><br>Znowu rozległa się komenda:<br><br>- E-e-ech! Mocniej! E-ech!<br><br>Ławka, pięć cali gruba, wyciosana z twardego dębowego pnia, raz i drugi zdawała się trzeszczeć. Ale upływ lat i zmiany pór roku zahartowały szlachetne drewno. Pręty rozginały się coraz szerzej...<br><br>W pierwszej dziesiątce przecisnęliśmy się przez powstałą w ogrodzeniu szparę