po grodzie,<br>Że wierzba uzdrowiona w cudnej bezprzeszkodzie<br>Przyszła, by odtąd szumieć w królewskim ogrodzie.<br><br>Król Asoka z pałacu wybiegł na spotkanie<br>I wyciągnął ramiona i poglądał na nie,<br>Że się tak wyciągnęły i tak niezachwianie.<br><br>I przybyłej sam wskazał wcieleniem swej dłoni,<br>Kędy ma się zielenić i w jakiej ustroni -<br>I spełniła to wszystko tak, jak mówił do niej.<br><br>A w zwierciadle sadzawki aż do dna odbita <br>Jaśniała, przeciw niebu w fali wniebowzbita,<br>I szepnął król do siebie: "Tu niechaj rozkwita!''<br><br>A po nocy, gdy księżyc jarami się bieli,<br>I gdy wszystko posnęło i wszyscy posnęli,<br>Ona wyszła podwójnie: z