Bruno Jasieński obrócił się gwałtownie na bok. Źle spał i budził się łatwo, męczony wypitym alkoholem. I wspomnieniami. Zdawało mu się, że poprzez szum nocnego miasta usłyszał przeraźliwe wycie zarzynanego człowieka. "Jestem przewrażliwiony - użalił się nad sobą. - Wszystko przez tę cholerną poezję".<br>Bruno był poetą. Poetą, który uciekł sprzed plutonu egzekucyjnego. Jego wielka przybrana ojczyzna wielbiła ludzi płodzących słowa, ale Bruna zmęczyła ta adoracja. Zapragnął normalnego życia. Świata, w którym wybitni poeci nie karczują tajgi. Gdy inni ginęli w wiecznych śniegach, albo od kul zbawicieli