żadnych wyjątków, na przykład ze względu na ubóstwo materialne. Po drugie, w rozdziale 83 edyktów Liutpranda ponownie występują "najmniejsi ludzie" jako ci, "którzy nie mają własnego domu ani ziemi" (minimi homines qui nec casas nec terras suas habent), a jednak są zobowiązani do udziału w wyprawach wojennych. Walczyli oni pieszo, uzbrojeni - jak zapisano w rozdziale 2 i 3 edyktu Astulfa z 750 r. - jedynie w łuk i strzały, ale na wojnę iść musieli. Obowiązek służby wojskowej opierał się bowiem na etniczno-prawnym, a nie na majątkowym kryterium. Każdy wolny Longobard był wojownikiem. Minima persona, ów najmniejszy, najniżej stojący człowiek, który jednak