także jakby pierwszym wykładem zasad artystycznej kreacji świata w literaturze emigracyjnej. Wspomniane tu jakości muszą rzutować na wyobrażenie wewnętrznej odmienności tego nurtu polskiej literatury. Proszę też pamiętać o takich czynnikach różnicujących oba nurty, krajowy i emigracyjny, jak odmienny skład pokoleniowy środowisk pisarskich, w wypadku emigracji znacznie przecież zwężony, jak różna w czasie trwałość wzorców tradycji literackiej, czy wreszcie niezgodność rytmów doświadczania historii. W kraju jest to przecież rytm spazmatyczny, determinowany kolejnymi wybuchami przesileń politycznych, które sprawiają, że rwą się wątki intelektualne, przyjęte w pewnym momencie wzorce estetyczne bywają szybko porzucane nim jeszcze zdołały ujawnić wszystkie swoje możliwości. Na emigracji natomiast wydaje mi