przykład takiej jedności myślenia naukowego i artystycznego: będzie nim Leonardo da Vinci. Ale tylko u tak wybitnego mistrza ta zależność wystąpi bezpośrednio. Inni wybitni matematycy nie musieli być artystami ani artyści matematykami. Nie w jednej osobowości łączyły się te cechy, ale w całości procesu kulturowego epoki.<br>W XV w. notujemy w kręgu Akademii Krakowskiej żywe zainteresowanie kulturą humanistyczną Włoch i kulturą antyczną. Przy okazji nowych fundacji wprowadzano lub próbowano wprowadzić do programu wydziału sztuk wyzwolonych niektórych autorów klasycznych, jak Wergiliusza, Owidiusza, Horacego, Terencjusza, Stacjusza. Zapewne próby takie natrafiały na opór konserwatywnej części profesury, brak nam jednak wyraźnych dokumentów walki o humanizm i