którą wjeżdżamy w las, żeby zbierać poziomki albo budować mrówczy kopiec z patyczków i sosnowych igieł, albo wytyczać komnaty pałacu między młodymi brzózkami. Jaś Kobiera wyprzęga Baśkę, przywiązuje ją do pniaka na polanie i idzie spać, mamusia czyta i wszyscy są naprawdę szczęśliwi - nawet Baśka zapomina na chwilę o ucieczce w oddalenie. Raz tylko protestuje, kiedy próbuję jej dosiąść, jakby nie pamiętała że ją kocham. Ale Jasio przybiega i zdejmuje mnie z dziwnie spadzistego grzbietu mojej przyjaciółki. Zresztą nie boczymy się jakoś na siebie. Łączą nas przecież wspólne marzenia o krainie oddali, którą na tym świecie nieprędko znajdziemy.<br>Baśka jest koniem drugiej