obrazie, a w miarę tego patrzenia jego twarz poczęła blednąć i nabierać tak <br>dziwnego wyrazu, że aż Arystarch lękliwie trącił Łukasza.<br> - Patrz - szepnął - co jemu jest...?<br> Ale zaraz zamilkł. Cisza trwała nie przerywana niczym, bo i Kapiton ucichł, <br>i wiatr przestał szeleścić zeschłymi liśćmi, i nawet huku morza nie słyszeli <br>w oddali.<br> - To Ona... - powtórzył Paweł jakby do siebie. - Nie widziałem Jej nigdy... <br>- podniósł wzrok na lekarza. - Ale poznałem Ją od razu na tym obrazie, Łukaszu. <br>Jest tak podobna do Syna jak chyba żadna matka... - Uśmiechnął się swym zwykłym <br>miękkim uśmiechem, bez którego jego twarz nie była sobą. - My dwaj trzymamy <br>dwa