Typ tekstu: Książka
Autor: Dąbek Stanisław
Tytuł: Twórczość mszalna kompozytorów polskich XX wieku
Rok: 1996
świadczy, m.in. Agnus Dei (s. 23-24, prz. 129).
Tendencję tradycjonalistyczną, dominującą w omawianej grupie mszy, próbuję
wiązać z oddziaływaniem historyzmu, jednak w jego nurcie szerokim, nie tak stylistycznie
rygorystycznym, jak cecylianizm. Można przyjąć, że jest to tendencja tradycjonalistyczna
nie tylko z wyboru, nie jako postawa, lecz zakorzeniony silnie w praktyce kompozytorskiej
w twórczości religijnej, także mszalnej, rodzaj archetypu. Przyczynił się do
tego z pewnością Sobór Trydencki, uznając "stilus antiquus jako nakazany styl
kościelny [...], świadomie [...], ponad procesem dziejowym (jak niegdyś jednogłosowy
śpiew kościelny)" (Dahlhaus, Eggebrecht 1992, s. 98). Tego typu continuum racjonalnie
uzasadnia tworzenie przez całe stulecie najprostszych, tonalnych mszy wielogłosowych
świadczy, m.in. Agnus Dei (s. 23-24, prz. 129).<br> Tendencję tradycjonalistyczną, dominującą w omawianej grupie mszy, próbuję <br>wiązać z oddziaływaniem historyzmu, jednak w jego nurcie szerokim, nie tak stylistycznie <br>rygorystycznym, jak cecylianizm. Można przyjąć, że jest to tendencja tradycjonalistyczna <br>nie tylko z wyboru, nie jako postawa, lecz zakorzeniony silnie w praktyce kompozytorskiej <br>w twórczości religijnej, także mszalnej, rodzaj archetypu. Przyczynił się do <br>tego z pewnością Sobór Trydencki, uznając "stilus antiquus jako nakazany styl <br>kościelny [...], świadomie [...], ponad procesem dziejowym (jak niegdyś jednogłosowy <br>śpiew kościelny)" (Dahlhaus, Eggebrecht 1992, s. 98). Tego typu continuum racjonalnie <br>uzasadnia tworzenie przez całe stulecie najprostszych, tonalnych mszy wielogłosowych
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego