całkowity równy 1, taki jaki ma również foton, lub zero, gdy spiny te są antyrównoległe. Opierając się na tych założeniach, potrafił poprawnie przewidzieć widmo obserwowanych elektronów, zaproponować formę oddziaływania i określić stałą sprzężenia charakteryzującą jego wielkość. Mała wartość tej stałej sprzężenia wskazywała, że oddziaływanie jest rzeczywiście słabe.<br>W tym samym w przybliżeniu czasie Anderson zaobserwował w promieniowaniu kosmicznym nową cząstkę występującą w stanach ładunkowych obu znaków, a mającą masę około 200 razy większą od masy elektronu. Początkowo przypuszczano, że jest to mezon Yukawy pośredniczący w oddziaływaniach jądrowych między nukleonami. Gdyby tak jednak rzeczywiście było, musiałby on silnie oddziaływać z jądrami i na