w stronę rzeki. "Znam tu już trzy osoby... chronologicznie... szybkonogiego Grossgotta, kobietę z teczką i proboszcza. No i gospodynię... Byłbym zapomniał, a ona tak apetycznie się pochyla". <br>Doszedł do łozin. Jednoroczne oliwkowe pędy sięgały mu do ramion. Obleciał go nagły niepokój: usłyszał ciężki szum niewidocznej rzeki. Jeszcze w prawo, na wał obłożony głazami i ogarnięty żelazną plecionką. Jest! <br>Woda sunęła gruba i nieczysta i tak bliska jego stóp, że się cofnął. Patrzył, jak płynęła masywna. "Niesie szkuty czubate zboża polskiego do naszego portu. Kultura. Czas wracać". Niechcący kopnął gruby sęk jodłowy. "Podniosę, to jedyny węzeł, którego spławna rzeka nie potrafi rozsupłać