róg Piotrkowskiej i Cegielnianej, aby pożerać zabłąkane kwiaciarki - Carmencity, te z najsmutniejszej piosenki, śpiewanej mi do snu. <br>Ale tatuś nigdy nie widział smoka. Pracował w sklepowym kantorze tylko do obiadu. Na obiad wracał do domu dorożką, a później grał w karty. Wtedy w gabinecie zasiadali wierni wasale królów, królowych i waletów, zagubieni bez reszty w swojej czarodziejskiej bajce. Niebiesko tam było od tytoniowego dymu i gęsto od tajemniczych zaklęć, a nad wszystkim chrypiał męski baryton pani Ani Feingold, którą lubiłam za jej śmiech, przypominający końskie rżenie, bo wszystko co końskie zawsze było mi bliskie. Chociaż wiedziałam, że brydż jest sprawą śmiertelnie