go Awaru - że wyspa <br>zapada się właśnie teraz, skąd można to wiedzieć <br>na pewno?<br><br>- Oszalałeś chyba! - zawołał tamten. - Nie <br>słyszałeś, że morze wdarło się już od <br>północy i fale biegną w głąb lądu?<br><br> Ziemia, która przez pewien czas spoczywała <br>nieruchomo, wstrząsnęła się znów gwałtownym <br>podrzutem. Awaru zaledwie zdołał ustać. Drzewa waliły <br>się, a w rozspajającej się ziemi powstawały czarne <br>szczeliny. Wiatr sypał deszczem popiołu i zwęglonych <br>okruchów. Z dzikim łopotem skrzydeł przemknęło <br>ogarnięte trwogą stado morskich ptaków.<br><br>Widok ten sprawił, że chaos myśli wypełniających <br>czaszkę Awaru uspokoił się nagle. Wszystko stało się <br>proste. Wyspa ginęła, wraz z nią ginęli wyspiarze, <br>ginął