cechy właściwe gadom ssakokształtnym również jednoznacznie wiążą się z doskonaleniem zdolności do chwytania i rozdrabniania pokarmu. Są to wydłużenie części przedoczodołowej czaszki i przesunięcie stawu szczękowego daleko do tyłu tudzież tendencja do powiększania rozmiarów zębów w okolicy kłowej.<br>We wczesnym permie były to zwierzęta o pokroju i trybie życia dzisiejszych <br>waranów. Najpospolitszy w Europie był Haptodus, znany z licznych szkieletów,<br>szczególnie w Saksonii, a jeden z nich znaleziony został w Sudetach (ryc. 13.14). Z nieco młodszych wczesnopermskich skał Teksasu znana jest cała fauna obejmująca rozmaite <br>&lt;page nr=349&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>duże gady ssakokształtne z grupy Pelycosauria. Były wśród nich drapieżniki (Dimetrodon z wachlarzem wyrostków ościstych