spełniają mimo wszystko podstawowy warunek komizmu: są zaskakujące.<br> Rimbaud był chyba ostatnim wielkim poetą, który pisanie utożsamiał z wyswobodzeniem się z dławiącej monotonii realności, rozrywaniem jej seriami iluminacji, rozbłysków Nieoczekiwanego. Sto lat po jego śmierci to raczej sama rzeczywistość coraz bardziej nas zaskakuje. Jej całkowita nieprzewidywalność nadaje jej odcień natchnionego wariactwa, jak gdyby komik na scenie w samej rzeczy pozbył się wszelkich hamulców i nie tylko plótł bez skrępowania na wszystkie możliwe tematy, ale jeszcze - jak wizjonerzy w niektórych sektach religijnych - mówił wieloma językami naraz. W zestawieniu z tym maniakalnym wielogłosym majaczeniem wypowiedź poety może dziś przyprawić o wstrząs - właśnie dlatego