że często przyziemne miewali dążenia, byli piękni i pełni uroku; oczarowywali zarówno heroiny dramatu, jak widzów w teatrze. Zbrodniarze Dumasa wzbudzali nie tylko odrazę, lecz i sympatię publiczności. Walczyli przeciw światu, dla zaspokojenia własnych żądz posuwali się do zbrodni - ale czyż nie usprawiedliwia jej autentyzm wielkich namiętności? Czy ten świat wart jest czegoś więcej, niż pogardy? Wiele tego typu wzniosłych a gorzkich idei i sentencji Dumas wplótł w teksty dramatów, a sztukę Antony poprzedził nawet osobliwym wierszowanym prologiem, wiążącym miłość, pasję, rozpacz, śmierć i szafot w nieuchronny splot.<br>Podobne namiętności, prowadzące ku zbrodni i ku śmierci bohatera, ożywiały sztuki historyczne Dumasa