to miał, bo zdajesz sobie sprawę, że życie jest jak rzeka i nieustannie toczy się do przodu a ty służąc w wojsku czujesz się jak rozbitek, który stracił łódź i nie może płynąć dalej. Towarzyszy temu nadzieja, że wszystko się jakoś ułoży, że będzie dobrze. Myślisz o celach dla których warto przetrwać te cholerne półtora roku i wrócić do cywilnego świata. A przecież przejście przez bramę wcale nie jest najtrudniejszym momentem w służbie wojskowej.<br>Co wcale jednak nie oznacza, że wspominam wojsko z niechęcią. Skądże, muszę przyznać, że nigdy nie czułem się tak beztrosko i chyba nigdy tak się nie naśmiałem