w tak wysoki, czysty ton, jakiego nie słyszałem nigdy w życiu.<br>To był teatr trochę amatorski, niepozbierany. Nie mieliśmy się gdzie przebierać, trzeba było pilnować samemu, kiedy wyjść na scenę. Szczegół istotny, bo w "Wieczerniku" najważniejsze są drzwi: cała uwaga skupia się na tym, kto nimi wejdzie i z jaką wiadomością. Dodawały przedstawieniu siły wyrazu dobiegające z zewnątrz odgłosy miasta. Wtedy ciągle jeździły radiowozy i karetki na sygnale: fantastyczne tło! Lecz najbardziej niezwykły był sam tekst. Myśmy to mówili - muszę użyć wielkiego słowa - jak w natchnieniu.<br>Mówili, a właściwie krzyczeli. Siedział przed nami i stał tłum ściśniętych ludzi. Jeśli ci z