języków zachodnioeuropejskich) występuje przed publicznością kraju o silnie rozwiniętym poczuciu niższości i niedocenienia: nigdy inaczej. Co w tym wszystkim najbardziej uderza, to fakt, że właśnie zespolenie postawy wyższości i postawy pokory jest mieszanką, która tego rodzaju publiczności smakuje najbardziej, zaspokajając jednocześnie jej potrzebę autoafirmacji i potrzebę masochistycznego ukorzenia się przed "wielkim światem".<br><br>&lt;tit&gt;Interpunkcja dziennikarska&lt;/&gt;<br><br> Co jest podstawową cechą stylu dziennikarskiego, gazetowego sposobu mówienia o rzeczywistości? Zwięzłość? Ekspresywność? Potoczność? Każdą z tych odpowiedzi czytelnik naszych gazet natychmiast odrzuci. Język dziennikarski jest u nas bowiem - wiadomo to nie od dziś - właśnie rozwlekły, bezbarwny pod względem wartości ekspresywnych, krańcowo odległy od żywej, potocznej mowy. Na