a inne przywierały do rąk Felka, siadały na nim, na twarzy, a on pod przymusem pieścił je palcami i językiem, póki z jękiem i krzykiem nie padały przy nim pokotem, a on tryumfował, wciąż napięty, niestrudzony, niezwyciężony, i ciągle nie miał dosyć,<br>ale nie docenił Tamary, która dosiadła go ponownie, wkrótce jednak opadła na wznak i pociągnęła go między swoje rozchylone nogi, i uniosła wysoko kolana, i zagarnęła go w siebie, w ten zdyszany, nienasycony brzuch, a teraz już się nie spieszyła, była sama z nim, inne zmęczone nie miały nawet sił, by na nich patrzeć, i szeptała mu z ustami