się rozkopywać, odrzucałem koc po kocu i wkrótce leżałem już nagi, nie mogąc znieść tego żaru, tej gorączki, która rozsadzała głowę i piersi,<br>i nagle ujrzałem, choć przecież nie mogłem ich widzieć, wszy, całe ich mnóstwo, które oblazły mnie teraz, tak jak wtedy, w drodze na południe, u fryzjera, i wkrótce zachorowałem na tyfus plamisty wraz z całą rodziną państwa Kańskich, która zaopiekowała się mną po śmierci mamy, i nas, z ogolonymi do skóry głowami, stłoczone w łaźni nagie ciała, i uczyłem się potem umierania, raz po raz pogrążając się w nieświadomości, i łączyłem się w niej ze swoją umarłą mamą