daremna. Zmysły chcą przecież tego, co jest im bliskie, znajome, cielesne:<br><gap><br>Mit Dafne oznacza ucieczkę w naturę, w Marvellowską "zieloność", w jej uspokajający, bezrefleksyjny rytm. Apollo, bóg umysłu, porządku moralnego i klasycznej sztuki, pogrążony w miłosnym obłędzie ściga nieszczęsną nimfę w operowej scenerii barokowego poematu:<br><gap><br>Na nic jednak zda się wrzenie krwi boga i jego wytężony bieg:<br><gap><br>Nie będzie żadnej mety i nagrody. Miłość szalonego rozumu czyni z ukochanej figurę retoryczną, laurowy listek do wieńca. Kartezjański rozum skazuje się na samotność w świecie - pożądanych przecież, ale z założenia niezbywalnie obcych - przedmiotów.<br>Los Atalanty jest nieco podobny. Owidiuszowa wersja mitu odsyła ją