wagonach Matko Rosjo bądź pozdrowiona&lt;/&gt;<br><br>Ale nie te licytacje, traktowane umownie, lecz inny ton brał wówczas górę. W literaturze faktu doszedł on do głosu w najdojrzalszym spośród wielu ujawniających się obecnie krajowych tekstów łagrowych, w pamiętniku Wiktorii Kraśniewskiej (właśc. Barbary Skargi) Po wyzwoleniu (1944-1956), Paryż 1985. Robi on tak wstrząsające wrażenie nie tylko przez przeżycia młodej wówczas kobiety i matki (dziś znanej filozofki), lecz i przez chronologię tego dokumentu i intelektualną jego przenikliwość. Autorka podkreśla, że reżim łagrowy wprawdzie po wojnie zelżał, lecz system niewolnictwa funkcjonował nadal, a nawet się rozwijał (powstanie specłagrów). "&lt;q&gt;Są rzeczy, które nie tylko są godne