choroby były szczęśliwe, żeby nie czuły bólu - wyjaśnia. - Można powiedzieć, że staramy się spełniać ich marzenia. Oczywiście nie do końca, ponieważ nie możemy im przynieść Disneylandu, ale możemy je zabrać np. do McDonald'sa. Idziemy tam całą grupą, dzieciaki się śmieją, wsuwają hamburgery i zapominają o tym, że są chore. Nie wstydzą się swoich łysych główek, nie widzą współczujących spojrzeń, są z innymi dziećmi, które przechodzą to samo. <br>Po pracy Katarzyna wraca do domu. Żyje jak każdy: ogląda telewizję, słucha radia, spotyka się ze znajomymi. Ale niełatwo jest zamknąć drzwi i zapomnieć o wszystkim, co widziała. Twierdzi, że nie zmieniła się od czasu