skośnych oczach z migdału. Błysną białkami i znikną w purpurowozłotym odmęcie.<br>- Gdybym nie chwytał się stu rzeczy na raz, mógłbym zostać kompozytorem. To było moje najświeższe dzieło. Piękne, prawda? - zaśmiał się cicho. - Nie masz pojęcia, ilu siedzi we mnie artystów. Gdyby ich tylko wydobyć na jaw, wyzwolić. Ale sztuka, niestety, wymaga żmudnej i upartej pracy, a dla mnie praca to nie radość, tylko kara za grzechy.<br>- Cokolwiek to było, zagrałeś wspaniale! Z takim wigorem i zapamiętaniem, aż obawiałam się, że spadniesz ze stołka - zaśmiała się Zosia. - Choć nie znam się na muzyce, potrafię ocenić, że było to na wskroś oryginalne. Pierwszy