mogłem się już cofnąć, choć spotkanie z niedoszłym teściem nie wróżyło niczego dobrego. Wzrok profesora Tubalnego padł na nas, jego usta rozchyliły się w uśmiechu: byliśmy z panią Janiną jedynymi z dwustu pracowników Instytutu, którzy przyszli go pożegnać. Podeszliśmy więc z niezręcznymi wyrazami współczucia. Na twarzy tatusia Renaty pojawił się wyraz niechętnej niepewności: moja gęba przypominała mu coś nieprzyjemnego, ale nie mógł sobie przypomnieć, co. Nic dziwnego: widział mnie z bliska tylko w klinice, a było to dawno i trwało minutę.<br>- Witam was, kochani - powiedział profesor Tubalny. - Bardzo sobie cenię, żeście o mnie pamiętali w tych warunkach. To mój współpracownik, magister