o literaturze była coraz trudniejsza, skoro z nadania urzędu byli w niej "równi i równiejsi", a niektórzy zostali wprost objęci zakazem druku. Ten aspekt sytuacji skłaniał Błońskiego, by przypomnieć o "moralnej użyteczności krytyki". Błoński nazywał krytyka "demokratą literatury". Krytyk broni nie tylko czytelników czy Innego przed uzurpatorstwem artysty, jego demokratyzm wyraża się i w tym, że w przeciwieństwie do twórcy przekonanego o swej wybitności i wyjątkowości zabiega także o to, by Sprawiedliwości Literackiej stało się zadość, w tym sensie, że nie wyrzekając się swych sympatii i antypatii hołduje wizji literatury jako homeostatu i respektuje fakt istnienia składającej się na ową całość różnorodności