aklamację, nawet nie pytając śniadej kobiety o zdanie. Zewsząd słychać było słowa: "Potępić muzułmanów!"<br>Zgromadzenie, na którym z pewnością przeważali demokraci, nie chciało wojny. Ani nawet kar fizycznych dla wrogów Taslimy i demokracji. Potępiający okrzyk był najwyższą (i najszybszą) karą, stosowaną w pacyfistycznej demokracji duńskiej. Niels Barfoed zapytał zebranych, kto wyraża solidarność z Taslimą? Gęsty las rąk wzniósł się do góry. W tej samej chwili dłonie te zaczęły klaskać. Klaskała również wzruszona Taslima, dziękując za poparcie. Po czym odeszła, eskortowana przez policjantów, a zebrani zaczęli powoli podchodzić do baru, by zamówić jedzenie lub coś do picia.<br>- To raczej powinien być wiersz