romantycznym pisarzem, który często odwracał uznaną wówczas hierarchię sztuk, słowo podporządkowując teatrowi. Pisał teksty nie do czytania, lecz dla teatru, pozwalał rozbłysnąć indywidualnościom aktorów (widać to nawet w didaskaliach - określają wygląd sceny i zachowania aktorów, nie narzucają sposobu gry), eksponował widowiskowe walory malowniczo komponowanych obrazów, a dążenie do zadowolenia publiczności wyrażało się niezwykle wartkim biegiem akcji.<br>Okazało się oto, że na uznanie i powodzenie w teatrze może liczyć banalizująca romantyczną koncepcję sztuki produkcja masowa. Teatr romantyczny wedle stylu Dumasa oznaczał tyle, co narzucenie utworowi romantycznego sztafażu - tematów, charakterów, wystroju scenicznego. Dbałość o widowisko miała być z woli autora ważniejsza niż eksponowanie tekstu