zewnątrz, zza szyby... jej twarz... siwe włosy, zielony szlafrok... Myśli biegły... lub raczej krążyły niespiesznie... stawały smutne, przeraźliwie smutne myśli... przygnębione... i dziwne... w tej dziwnie zapadającej się chwili... w ciszy... z tykającym zegarem. Oto koniec. Rachunek życia... Wszystko odległe... Mąż... w grobie... Syn w Krakowie. Flora jedzie gdzieś... Wsiada, wysiada, idzie... Mój Boże, biedna ta Flora... I westchnienie. Ostatni raz modlę się przed tym oknem. Kiedy przyjedzie Flora, każe mi pójść do łóżka. W tym pokoju, w tym jej pokoju, którego nie lubię. Przyszłam do swojego pokoju, w którym już wszystko jest posprzątane, jakbym nigdy już więcej nie miała tu