niewidzialnie po parkowych uliczkach, od czasu do czasu delikatnie podnosząc liście, które nie doczekały wiosny, jakby sprawdzał, czy aby na pewno nie może przywrócić ich do życia. Powsiński "amfiteatr" - jeszcze osamotniony i pusty, przyglądał się nielicznie zgromadzonej widowni, która - absolutnie nim nie zainteresowana - zajęta była wyłącznie sobą. Bo widownię stanowili wyżej wymienieni zakochani, którzy w przerwie spaceru postanowili się całować na "amfiteatralnych" ławkach. "Amfiteatr" przyglądał się im i gdyby mógł mówić, powiedziałby, że i on już niebawem nie będzie samotny. Niech tylko zaczną się występy i artyści zaczną śpiewać o miłości... <q>"jeszcze większej niż te wasze pocałunki"</>. Starsze panie i starsi panowie