z najważniejszych była fascynacja pięknem sztuki antycznej. Oznaczała coś więcej, niż tylko wyraz upodobań artystycznych. Towarzyszyło jej przekonanie, że piękno tej sztuki, dlatego doskonałe, że oparte na prawidłach ładu naturalnego, zawiera w sobie – obok estetycznego – również przesłanie moralne. Przekonanie to prowadziło do wniosku o służebnej roli artysty wobec wzorca doskonałości, który ma naśladować. Znamiona takiej postawy odnajdziemy w dojrzałych pracach Potockiego, w których będzie formułował poglądy na istotę i funkcję sztuki. W zgodzie z postawą estetyzującą jest inna dyspozycja, ujawniona w młodzieńczej korespondencji – ufność w moc sprawczą prawa naturalnego, które – w jego odczuciu – miało stać się